تبادل لینک هوشمند
مسعود رضاییان در گفت‌وگو با ایسنا، درباره قانون سقف قرار دادها اظهار کرد: به دلیل این که در هیچ جای دنیا چنین قانونی وجود ندارد، در نوع خودش قانون کم نظیری است. چون در فوتبال حرفه‌ای مانند هر بازار تعادل دیگری قانون عرضه و تقاضا حاکم است. در کشور ما هم باید این اتفاق می‌افتاد که نیفتاد. حالا هم قالبی اعمال کردیم که جلوی صعود بی‌رویه قیمت بازیکنان را بگیریم که موفق هم نبوده است.
وی افزود: قطعا نیت خوبی پشت این قانون وجود دارد ولی به هر حال قانون موفقی نبوده است. تا جایی که اگر چهار، پنج باشگاهی که توانایی پرداخت مبالغ بالا دارند را کنار بگذاریم، 10 ـ 12 باشگاه دیگر حتی اگر چنین قانونی هم وجود نداشت، توانایی پرداخت چنین مبالغی را نداشتند. اما این باشگاه‌ها به این دلیل که بازیکنان می‌گویند که باید به اندازه سقف قرار داد به آن‌ها پرداخت شود، دچار مشکل شده‌اند. بازیکنان این مبلغ را به عنوان کف قرارداد محسوب می‌کنند. در واقع سازمان لیگ نتوانسته است این مشکل را حل کند و قیمت‌ها را کنترل کند و این قانون به دلیل این که ضمانت و نظارتی نداشته است، از کارایی لازم برخوردار نیست. راه‌های گریز زیادی هم برای آن وجود دارد. تیم‌هایی هستند که نمی خواستند دست به چنین کاری بزنند و توانایی مالی زیادی نداشتند که 350 میلیون پرداخت کنند، اما آن‌ها در حال حاضر مجبورند نزدیک به این قیمت حرکت کنند، در حالی که اگر این قانون نبود، حدود 100 تا 150 میلیون به بازیکنان پرداخت می‌کردند.
رضاییان در ادامه با ارائه آمارهایی از دستمزد بازیکنان بیان کرد: ارقامی وجود دارد که مشخص می‌کند 350 میلیونی که یک بازیکن میگیرد، چقدر برای باشگاه در می‌آید. اگر بازیکن یک نفس بکشد، برای هر باشگاه چهار هزار و 950 تومان صرف می‌شود و یک دقیقه بازی کردن یک فوتبالیست حدود 300 هزار تومان می‌شود. در نهایت هزینه هر 11 بازیکنی که در زمین حاضر می‌شوند، نزدیک به 294 میلیون است. این آمار و ارقام هزینه بازی کردن بازیکنان در لیگ ما است.
در حال حاضر با این آمار و ارقام کار داریم. باید بگویم که نیت سقف قرار دادها خوب است، اما به این دلیل که خوب کارشناسی نشده و بازیکنان بر اساس کیفیتشان دسته بندی نشده اند، تاثیر خوبی نداشته است. اگر می‌شد در این قانون دامنه‌های مختلف را تعیین کرد و پس از آن بازیکنان را نرخ گذاری می کردیم، عدالت بیشتر اجرا می‌شد و بازیکنان تشویق می شدند که کیفیت بیشتری از خودشان بروز دهند تا پول بیشتری بگیرند. اما در حال حاضر همه خواهان حداقل 350 میلیون هستند.
معاون باشگاه فولاد خوزستان در ادامه بیان کرد: بازیکن خارجی که سه سال پیش با فولاد قرار داد در سال اول 350 میلیون و سال دوم 500 میلیون دریافت کرده است و برای سال سوم او باید 800 میلیون پرداخت شود که این سال مصادف شده است با زمانی که قانون سقف قرار دادها وضع شده است. تکلیف این بازیکن چیست؟ اگر 800 میلیون را به او پرداخت کنیم، قانون فوتبال خودمان را زیر پا گذاشته‌ایم و اگر نخواهیم پولش را بدهیم به فیفا شکایت می‌کند و فیفا هم به ما نامه می‌زند تا پول او پرداخت شود یا در نهایت این است که برای ما بازی نمی‌کند و به لیگ‌هایی مانند امارات می‌رود تا پول بیشتری بگیرد. بنابراین این اتفاقات ممکن است بیفتد. راه‌های زیادی هم برای گریز از قانون وجود دارد و اگر کسی پول داشته باشد، راه‌ها را اتوماتیک وار یاد میگیرد. خود بازیکنان نیز این راه‌ها را خوب بلد هستند.
مسعود رضاییان به یک دست نبودن مدیران باشگاه‌ها اشاره کرد و گفت: متاسفانه یک دست نیستیم و اتحادیه‌ای هم وجود ندارد. میان مدیران نشستی برای کنترل هزینه‌ها برگزار نمی‌شود و توافقی هم وجود ندارد تا نگذاریم این اتفاقات بیفتد. بلکه اتفاقا بین مدیران کشمکش وجود دارد و اگر یک مدیر با بازیکنی راجع به سقف قرار داد صحبت کند، باشگاه دیگر سریعا به او پیشنهادهای دیگری می‌دهد. در واقع یک نوع رقابت بسیار مضر بین باشگاه‌ها به وجود آمده است.
وی ادامه داد: برخی از رسانه‌ها نیز تاثیر دارد. عکس فردی را چاپ می‌کنند و از او به عنوان موفق‌ترین مدیر نقل و انتقالات نام می‌برند و از او تقدیر می‌کنند. کسی که بازیکنانی را که حتما قیمتشان 600 ـ 700 میلیون تومان است جذب کرده اگر قرار بود واقعا سقف قرارداد رعایت شود از او به عنوان خراب‌ترین مدیر نام می‌بردند و من هم می دیدم که اگر قرار است زیر عکس من نوشته شود «خراب‌کار ترین مدیر» می ترسیدم و این کار را نمی‌کردم و هیچ وقت جرات نمی کردم سراغ بازیکنان بالای 350 میلیون بروم. اما در حال حاضر عکس واقع ایجاد می‌شود و به عنوان مدیر قهرمان نام برده می‌شود.
رضاییان در پاسخ به این سوال که برای درست اجرا شدن این قانون چه کار باید کرد، عنوان کرد: برای درست اجرا شدن قانون سقف قراردادها دو راه وجود دارد. یکی ضمانت اخلاقی و معنوی است و باید به درستکاری اعتقاد داشته باشیم، اما دروغ گفتن برای ما امری عادی شده است و ضمانت اخلاقی وجود ندارد. از افرادی که سقف را زیر پا می‌گذارند، قهرمان نقل و انتقالات و برنده صحبت می‌کنند. در واقع برنده هم همین افراد خواهند بود.
وی افزود: بحث دوم ، بحث نظارت قانونی است که اصلا نمی‌توان آن را اجرا کرد. چون راه‌های گریز زیادی وجود دارد که قابل شناسایی نیست. به عنوان مثال می‌گویند که ما با یک بازیکن 350 میلیون قرار داد بستیم، اما یک تاجر آهن که تیم ما را دوست دارد 500 میلیون به آن داده است. این که این تاجر از کجا می‌آید، بماند. اینها دروغ‌هایی است که آنقدر بزرگ است که دروغگویان فکر می‌کنند، مردم آن را باور می‌کنند. راه‌های زیادی برای فرار از این قانون وجود دارد. به عنوان مثال با بازیکنی قرار داد دو ساله می بندند و برای دو سال 700 میلیون به او پرداخت می‌کنند که از لحاظ قانونی درست است، اما موافقتنامه‌ای با او امضا می‌کنند که اگر سال دوم اگر بخواهد برود، به راحتی می‌تواند رضایتنامه‌اش را دریافت کند.
رضاییان در ادامه افزود: چون نمی‌شود این قانون را کنترل کرد، بعضی از تیم‌ها بسیار قوی می‌شوند و تیم‌های دیگر ضعیف می‌شوند و بلایی که بر سر فولاد خوزستان در سال 86 آمد، بر سرشان می‌آید. آن زمان گفتند که بودجه باشگاه‌ها باید 60 درصد کاهش پیدا کند، ما این کار را کردیم و 16 بازیکن خود را از دست دادیم. همچنین طبق ابلاغی که شده بود، بازیکن و مربی خارجی هم جذب نکردیم. تنها باشگاهی بودیم که این کار را انجام داد و به لیگ یک هم سقوط کرد. این خاطره تلخ را همیشه به یاد دارم و از آن زمان به بعد تن به قوانینی که گذاشته می‌شود و کسی آن‌ها را رعایت نمی‌کند نخواهم داد.
رضاییان در پاسخ به این سوال که باشگاه فولاد قانون سقف قرارداد را رعایت می‌کند یا خیر، اظهار کرد: باشگاه فولاد به غیر از عبدالله کرمی نتوانسته است بازیکن دیگری را جذب کند. اما اگر بتواند بازیکنی را بگیرد این کار را می‌کند. ما به جز کرمی نتوانستیم بازیکن دیگری را هم بگیریم. او را هم با 420 میلیون گرفتیم، پاداش‌هایش را طوری می‌نویسیم که تمام پاداشش را دریافت کند. به عنوان مثال اگر بتواند سه دقیقه بازی کند 70 میلیون به او پاداش می‌دهیم!
او با اشاره به قرار گرفتن قانون سقف قرار داد برای باشگاه‌ها بیان کرد: اگر این اتفاق بیفتد باشگاه فولاد هزینه‌های مختلفش را برآورد می‌کند و مبلغی که برای او باقی می‌ماند را حساب می‌کند و بر اساس آن بازیکنانش را جذب می‌کند. اگر این اتفاق بیفتد و هر کسی به اندازه درآمدش خرج کند، خوب است. چیزی که در اروپا به عنوان فیرپلی اقتصادی از آن یاد می‌شود این است که اگر باشگاهی 155 میلیون یورو درآمد دارد، نباید برای خرید بازیکن 250 میلیون یورو هزینه کند.
مسعود رضاییان در مورد چگونگی نظارت سازمان لیگ بر اجرای این قانون گفت: قانون سقف قرار دادها توسط سازمان لیگ وضع می‌شود و توسط او نیز نظارت شود و باید با تخلفات هم برخورد کند. بسیاری از مدیران اعلام کردند که سال گذشته سقف را رعایت نکردند و بر اساس قانون باید با آن‌ها برخورد می‌شد، اما تاکنون هیچ برخوردی انجام نشده است. چند مربی منشوری داریم که اجازه فعالیت را از آن‌ها گرفته‌ایم، چون خلاف کوچکی انجام داده‌اند، اما به این تخلفات بزرگ‌تر توجهی نمی‌کنیم.
رضاییان در ادامه بیان کرد: وقتی فوتبال حرفه‌ای شد، انتظارمان رشد و افزایش کیفیت آن و رضایت مردم بود. اما این اتفاق نیفتاده است. دلیلش هم این است بعد کمی قیمت بازیکنان را افزایش دادیم، اما به سایر ابعاد توجهی نکردیم. اگر از 10 سال پیش که لیگ ما حرفه‌ای شده بود، سالی یک زمین چمن در هر شهر و باشگاهی اضافه می‌شد، در حال حاضر یک لیگ برتری زمین چمن داشت. با این حساب فوتبال می‌توانست رشد پیدا کند، اما هیچ هزینه‌ای برای آموزش و افزایش کیفیت فوتبال انجام ندادیم و فقط پول بازیکنان را بیشتر کردیم. در واقع در یک دایره شیطانی افتاده‌ایم که دائما در آن تاب می‌خوریم و به هیچ جا نمی‌رسیم و چیزی هم به ما اضافه نمی‌شود. به کسی هم فرصت نمی‌دهند که از این جرگه بیرون بیاید. چون اگر دنبال کارهای دیگر برود، نتیجه نمی‌گیرد.
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
